Vrijdag 19 september 2014 Dag 5: Gardameer

Vandaag is de laatste dag dat we aan het Gardameer zijn, morgen gaan we naar Florence. Als we opstaan zien we dat het weer niet zo best is, er hangt een behoorlijke nevel over het Gardameer en de zon is ver te zoeken. Laten we maar hopen dat het later in de ochtend een beetje open zal trekken.

Na het wederom fantastische ontbijt gaan we naar het plaatsje Malcesine waar de kabelbaan Malto Bado is. Ondanks dat het weer niet geweldig is en het hier en daar wat mistig is, gaan we toch maar naar boven. Wie weet is het daar wel beter. Het is erg druk bij de kassa, dus meerdere mensen hebben er vertrouwen in dat ze nog wat kunnen zien als ze boven zijn.

Nadat er een paar gondels voorbij zijn gegaan vertrekken wij ook. Je wordt als het ware in een kleine ruimte gepropt, buik inhouden en vooral stil blijven staan, dan kunnen we allemaal mee! Om helemaal boven te komen moeten we halverwege overstappen in een andere gondel. Deze is groter, maar er gaan ook meer mensen het tweede gedeelte mee naar boven, dus het blijft als sardientjes in een blik.

Als we eenmaal boven zijn valt het weer ons niet tegen. De zon schijnt een beetje, maar het is wel erg mistig. Van die grote mist wolken drijven voorbij, maar steeds is er even een moment dat het wat helderder is. We moeten daar maar een beetje op wachten als we foto’s en video’s willen maken. De kwaliteit zal misschien niet zo goed zijn als anders, maar het is in ieder geval beter dan niets.

We genieten echt van het prachtige uitzicht (ondanks de mistbanken) en vragen ons af hoe het zal zijn als het schitterend weer is. Zoals velen van ons doen, moeten ook wij een selfie maken. Het is een beetje getob, maar uiteindelijk lukt het ons. Dat is eigenlijk niets voor ons, twee van die bejaarden op een berg, met een mobile telefoon! Maar ja, ook wij willen er bij horen.

We wandelen over de grindpaden en grasvelden op een hoogte van ruim 1.700 meter. Deze plek heeft een grote aantrekkingskracht op mountainbikers en paragliders. Verschillende fietsers balanceren op hun mountainbike van de steile paden af naar beneden. Omdat ze het eerste gedeelte op grind rijden is het nog best gevaarlijk. Zo te zien zijn het gewoon kunstenaars op de fiets. Ik moet er in ieder geval niet aan denken om op de fiets naar beneden te gaan!

Ook zijn er erg veel paragliders. Met hun super grote rugzakken (waar de zeilen in hebben zitten) lopen ze over de steile paden naar een geschikte plek om vanaf te vliegen. Het is een sensationeel gezicht, zo dicht bij hebben we ze nog nooit gezien. Als ze hun zeilen hebben uitgevouwen, hun extra warme kleding en helm op hebben gezet en nadat ze een seintje van iemand met een walki talki hebben gehad trekken ze hun zeilen in de wind, draaien zichzelf snel om en rennen naar beneden. Zodra de wind de zeilen hebben te pakken stijgen ze op om over het diepe dal te vliegen. Het is een prachtig schouwspel!

Het weer begint steeds slechter te worden, de mistbanken worden heviger en heviger. We lopen in onze t-shirt en korte broek en beginnen het een beetje koud te krijgen. We gaan maar even wat drinken in het restaurantje boven op de berg. Warme chocolade melk met slagroom en apfelstrüdel moeten ons weer een beetje op temperatuur brengen.

We begeven ons langzamerhand weer naar de gondels om de reis naar beneden te maken. Het is al even druk als toen we naar boven gingen. Beneden aangekomen lopen we naar het centrum van Malcesine. Een heel leuk centrum met veel toerisme. De straten zijn gemaakt van grote kiezelstenen, dus je moet wel goed uitkijken waar je je voeten neer zet. Ook loopt het allemaal naar beneden (en later weer naar boven natuurlijk) dus de benen worden wel zwaarder en zwaarder. Het is er in ieder geval wel erg leuk.

Onderweg terug naar San Zeno di Montagne stoppen we nog even bij de supermarkt om wat olijfolie e.d. te kopen. Ook stoppen we nog even bij een zaak waar alleen maar verse olijfolie, mooie wijnen en heerlijke kazen te koop is. Hartstikke leuk, maar de prijzen zijn zo hoog (€ 25,- voor een kleine fles olijfolie is heel gewoon daar) dat we niets besluiten te kopen. Dat komt later wel.

Inmiddels is het weer totaal omgeslagen, het is pik donker aan het worden. Als we op weg zijn naar het restaurant om wat te gaan eten, het is inmiddels 17:30 uur en we hebben trek gekregen, begint het te waaien en te regenen. Net op tijd voor een enorme hoosbui zijn we in het restaurant. Daar is alle hens aan dek, wat de stoelen vliegen over de straat, de ramen staan te trillen in hun sponningen en het water loopt aan alle kanten voor het restaurant in. Tjonge jonge, wat een enorme stortbui. Judith heeft er een filmpje van gemaakt.

Als we klaar zijn met eten is het inmiddels ook weer droog en is de wind gaan liggen. Dat hebben toch maar netjes uitgekozen. Zo komen we geheel droog weer bij de auto en gaan terug naar ons hotel. Lekker wat relaxen, foto’s uitzoeken, filmpjes maken en aan het verslag werken. Het hoort er allemaal bij. Ik ben trouwen benieuwd of Judith mij vanavond weer aan de wijn wilt hebben, want ze heeft vanmiddag bij de wijnhandel een nieuwe fles witte wijn gekocht. Ik laat het maar gebeuren, het is tenslotte vakantie.

Tot de volgende keer.