Donderdag 25 september 2014 Dag 11: Rome

Goedemorgen! Als ik wakker wordt, wordt ik gelijk herinnerd aan de voetreis door Roma. Tjonge, jonge, het lijkt wel of ik géén benen meer heb. Gelukkig heeft Judith er net zoveel last van als ik, anders zou ik nog gaan denken dat het aan mij ligt. Het is droog buiten, maar daarmee is ook alles gezegd. Het is somber, zeker nog het restant van de nacht.  Gisterenavond laat heeft het vreselijk geregend en was er veel onweer en bliksem. Laten we maar hopen dat het vandaag droog blijft.

Voor het ontbijt maak ik het verslag van gisteren af, maar kan het helaas niet op het blog zetten. Het internet is weer slecht, dat zal wel zo blijven zolang we hier zijn. Eerst maar even lekker ontbijten en dan proberen we het straks nog een keer. Het ontbijt is hetzelfde als gisteren, gewoon prima dus. Ook na het ontbijt is er geen internet en dat betekent laptop dicht en beginnen aan de laatste dag in Rome. Vandaag staat er niet zoveel op het programma. We moeten alleen nog naar Vaticaanstad en de Engelenburgt, dan hebben we alle bezienswaardigheden die we wilde zien ook daadwerkelijk gezien.

Als we de deur van het Bed & Breakfast uitlopen zien we dat het een beetje aan het regenen is. Het zal zo wel weer over zijn. Via de ons inmiddels bekende route lopen we naar het Centraal Station (Termini) en voegen ons bij de rij mensen die voor de bus van Ciao Roma staat te wachten. Het duurt niet lang en het gaat weer regenen! De mensen voor ons in de rij staan al een poosje te wachten. Het zal toch niet weer zo zijn dat we zo lang moeten wachten? Gelukkig er komt een bus aan, helaas helemaal vol. Dan ben je dus afhankelijk van het aantal mensen die uitstappen. Te weinig mensen stappen uit, zodat we nog een bus moeten wachten. De onvrede in de rij wachtende mensen is behoorlijk groot en richt zich op de 2 jongens van Ciao Roma die alles moeten controleren.

De volgende bus komt, maar er stappen er maar 2 uit, dus kunnen wij nog een bus wachten. Kort daarop komt de 3e bus, maar die neemt helemaal niemand mee, ondanks dat op de bovenverdieping nog wel een aantal stoelen vrij zijn. We hebben inmiddels een paraplu gekocht en even later nog eentje. Nadat we nogmaals een keer bij de jongens ons beklag hebben gedaan, kunnen we met de volgende bus mee. Oeps ticket weg! Judith heeft deze aan één van de jongens moeten laten zien en we denken dat deze hem per ongeluk of expresse gehouden heeft. Stress, want de bewuste jongen zegt dat hij de kaartjes niet heeft. Ondanks aandringen van onze kant blijft hij volhouden ze niet te hebben. We mogen toch mee met de bus, maar dat betekent dat we niet meer met deze bus terug kunnen en géén klacht meer kunnen indien bij de organisatie. Heeft hij daarom misschien die kaartjes achter gehouden?

In de bus praten we met wat andere Nederlanders en die geven ons de tip om bij Vaticaanstad een rondleiding te nemen, kost iets meer, maar daardoor voorkom je dat je een uur in de rij moet staan om een kaartje te komen. Gisteren was de wachttijd 2 ½ uur!!! Zo gezegd, zo gedaan. Wel zijn de tickets duur, maar ja we hebben toch al veel tijd verloren door dat gedoe met de bus. Om 13:45 uur vertrekken we met de gids en nog 18 andere toeristen naar het Vaticaanstad. Via het kantoor van de ticketorganisatie gaan we aan de zijkant het Vaticaan binnen. In het kantoor vind ik plotseling de zoekgeraakte tickets van de bus, ze zaten gewoon in mijn zak! Hebben we weer voor niets iemand verdacht van het achterhouden van de tickets en heb ik Judith meerdere keren haar handtas laten doorzoeken. Ze neemt het gelaten en met een grote glimlach om haar mond aan!

Eindelijk zijn we in het Vaticaanstad, een grootmacht met een oppervlakte van nog géén halve vierkante kilometer. In géén enkele andere staat ter wereld liggen de geografische grootte en het politieke belang op wereldniveau zo ver uiteen als in Vaticaanstad. Het heeft een eigen postkantoor, eigen munten, een radiostation, supermarkten, een apotheek, een krant, helikopter plaats en zelfs een eigen ordedienst ‘De Zwitserse Garde’. Het hart wordt gevormd door de Sint Pieterskerk en het Sint Pietersplein. Het aantal inwoners van Vaticaanstad zijn nog géén 1.000, terwijl er rond 5.000 mensen werken. In deze periode komen er dagelijks rond de 40.000 mensen op bezoek om een kijkje te nemen in dit dwergstaatje. Iedere woensdag kunnen mensen om 10:30 uur op audiëntie bij de Paus op het Sint Pietersplein. Je moet de gratis kaarten wél 4 weken voorafgaand aan het bezoek schriftelijk aanvragen.

We gaan met z’n allen naar binnen en het lijkt wel een aankomst/vertrekhal van een vliegveld. Wat een drukte en wat een beveiliging! Nadat we alle controles hebben doorstaan zijn we echt binnen en begint de rondleiding. We lopen door de tuinen van het Vaticaan en brengen een bezoek aan verschillende musea’s. Onze gids Juliano geeft ons in het Engels ontzettend veel informatie. Hij heeft er echt zin in, en zijn kennis is enorm, want hij blijft maar uitleggen en uitleggen. We lopen van de ene bezienswaardigheid naar de andere, komen op plaatsen waar we als individu nooit zouden komen en staan bij alle belangrijke onderdelen stil om foto’s en film te maken en vooral te luisteren naar het verhaal van Juliano. Je begrijpt er niet alles van, maar het is wel zo dat je van hem behoorlijk wat op steekt. Het is te hopen dat er wel wat van blijft hangen, want het is echt heel veel informatie die hij aan ons geeft.

Nadat hij ons meegenomen heeft naar de laatste 2 schilderijen die hij wil laten zien, gaan we naar de Sixtijnse Kapel. In deze bekendste kapel in het Apostolisch Paleis houd de Paus residentie. In deze kapel vinden de belangrijkste liturgische vieringen plaats, tenzij de Paus op reis is. De kapel werd gebouwd tussen 1475 en 1483 in opdracht van Paus Sixtus IV, naar wie de kapel ook vernoemd is. Het heeft een rechthoekige grondvormen is ruim 40 meter lang en ruim 20 meter breed. De hoogte is bijna 13 ½ meter. Het plafond bestaat uit prachtige schilderingen. Het is een zeer belangrijk gedeelte van Vaticaanstad.

Van te voren verteld Juliano ons dat er niet gepraat mag worden in de kapel en dat er ook geen foto’s of video’s gemaakt mogen worden. Uiteraard respecteren we dat met z’n allen. Bij binnenkomst in de 16e Kapel blijkt dat iedereen gewoon met elkaar staat te praten, er overal foto’s en video’s gemaakt worden en is zijn verzoek om dit allemaal niet natuurlijk gelijk verdwenen. Het is een mooie kapel, maar meer ook niet. Het stelt eigenlijk teleur en dat komt mede doordat het gewoon een ordinaire wachtzaal (van bv een treinstation of zo) is geworden. Na een kwartier wachten willen we weg met de groep, maar wordt Juliano aangehouden door de politie. Hij moet zich verantwoorden over het feit dat hij informatie heeft gegeven aan één van de mensen uit onze groep. Deze persoon heeft hem wat gevraagd, wat afgesproken was om niet te doen, en hij heeft de vraag beantwoord. Nu heeft hij problemen met de politie. Belachelijk natuurlijk, als de hele goegemeente staat te praten en foto’s aan het maken is, waarom moet uitgerekend hij dan aangehouden worden. Na wat heen en weer gepraat ogen we na 10 minuten eindelijk weg. Het is inmiddels 17:30 uur en we moeten nog naar de Sint Pieterskerk!

Nadat we afscheid hebben genomen van Juliano en de groep gaan we naar de Sint Pieterskerk, gelegen naast het museum. Deze basiliek werd tussen 1506 en 1626 gebouwd op de plaats van het vroegere Circus van Nero. Volgens de overlevering de apostel en eerste Paus Petrus gekruisigd en begraven werden. Het is een belangrijke bedevaartsoord voor Katholieken en geldt als de eerste van de zeven pelgrimskerken van Rome. Het was de grootste kerk ter wereld tot 1989, Het is echt een prachtige, kollossale, kerk, waar heel veel mensen, met name Katholieke, rond lopen, overal bij de beelden stil staan, waar ze kruisjes slaan, en ga zo maar door. Plotseling komen we er achter dat we onze paraplu en statief nog niet terug hebben. We hebben deze moeten afgeven bij de entree uit veiligheidsoverweging en voor het beschadigen van de vloer. Ook weer zoiets, een marmeren vloer met een paraplu of statief met rubberen dop onder de poot, zal daar mee toch niet beschadigd worden? Nou ja, waar kunnen we die weer terug krijgen. Snel terug naar buiten en op zoek naar Juliano. Hij vertelt ons dat we nu te laat zijn om ze terug te halen, maar dat alle over gebleven spullen vanaf 18:30 uur aan de zijkant van het Sint Pietersplein kan worden afgehaald bij de bewakers in traditionele kleding. Oké, dan moeten we maar wachten en hebben we ook nog tijd om de Sint Pieterskerk wat uitgebreider te bezoeken.

Na nog een half uurtje te hebben rond gelopen in de kerk, heb ik (en Judith gelukkig ook) het wel gezien met al die kerken en gebouwen in de afgelopen dagen. We gaan naar de plaats waar we de paraplu en statief kunnen afhalen en dan blijkt dat we nog een half uur moeten wachten, want het kantoor gaat pas om 19:00 uur open. Nou ja, dat kan er ook nog wel bij. We kunnen nu nog eens even goed kijken naar het Sint Pietersplein, gebouwd tussen 1656 en 1667, met een oppervlakte van 240 bij 340 meter. Er staan duizenden stoelen opgesteld voor de bezoekers van de audiëntie. Het plein wordt omringd door pilaren en zuilen, die opgesteld zijn in rijen van 4.

Het begint wel al wat donker te worden en we moeten de laatste bus van 19:50 uur halen, anders kunnen we met het openbaar vervoer terug naar ons Bed & Breakfast. Na eerst door een detectiepoort heen te hebben gelopen en een speurtocht door de pleinen achter de Sint Pieterskerk te hebben gedaan krijg ik mijn spullen terug. Hè hè, we kunnen weg. Op tijd zijn we bij de bus en zien, het is inmiddels donker geworden, nog een gedeelte van Rome bij avond. Ook een leuke ervaring!

We moeten nog doorlopen want we hadden om 20:00 uur een tafeltje besproken bij Marchello, het Italiaans restaurant met echt Roma eten. Een half uur te laat komen we aan, maar gelukkig heeft Marchello onze tafel bewaard. Het is iedere avond uitverkocht in dit typisch Italiaanse restaurant, dus zijn we blij dat hij dit gedaan heeft. Dagelijks stuurt hij tientallen mensen weg omdat het vol zit! We eten heerlijk en nemen afscheid van Marchello. Judith krijgt nog een Limonchello van het huis en we lopen naar ons Bed & Breakfast. Uitgeput zijn we om 22:00 uur binnen en vallen we weer op bed.

We hebben geen puf meer om wat te doen, spreken/whatsappen nog wel even met Jordy & Kim en gaan ons voorbereiden op een welverdiende nachtrust. Als ik op bed lig en terug denk aan deze dag, heb ik het gevoel dat deze dag de minste was van onze vakantie tot nu toe, terwijl het bezoek aan Vaticaanstad één van de hoogtepunten had moeten worden. Laten we het er maar op houden dat het door het weer en de bus komt.

Sormi Bene
(slaap lekker)